- Диданд: 696
Дар мусулмонии баъзеҳо як хосияти аҷиби ҳайратоваре дида мешавад, ҳар оне, ки онҳоро ба сӯи ислом даъват менамояд, аз нав гӯё ба дини нав мегаравида бошанд ба найранги ҳангомахоҳон дода мешаванд. Зуд фаромӯш мекунанд, ки дини ислому мусулмонӣ ҳанӯз дар асри VІ пайдо гашта, нури он то ба ҳол сеяки аҳолии ҷаҳонро мунаввар менамояд.
Манзур он аст, ки дар ибтидои солҳои 80-ум дар Тоҷикистон гурӯҳе пайдо гашт, ки дар байни мардум таблиғот бурда, одамонро ба суи дини ислом даъват мекард. Чун сухан аз номи ислом мерафт, мардум оҳиста-оҳиста ба даъвати онҳо фирефта мешуд. Ин тафриқаандозӣ аввалин қадамҳои Ҳизби наҳзати исломӣ дар Тоҷикистон буд. Чун онҳо ақидаи ваҳоббияро ба мардум талқин мекарданд, шояд як зумра мардуми гумроҳ инро ба таври худ фаҳмида, навоварие дар дини ислом донистанд, ки ба аъзогии Ҳизби наҳзати исломии Тоҷикистон пайвастанд.
Ин мағзшӯйии мардум баъд аз пош хурдани Иттиҳоди Шуравӣ ба наҳзатиён самара дод. Чун Тоҷикистон соҳибистиқлол шуд ва аз узвияти Иттиҳоди Шуравӣ берун рафт, ваҳҳобиҳо симои худро намудор сохтанд. Дар майдонҳо гирдиҳамоиҳо оғоз намуда, бо ташвиқи ҲНИТ аз ҳукумат талаби истеъфо намуданд. Ба мардум гуфта мешуд, ки агар ҳар касе ба майдон набарояд, кофир мешавад. Ҳамин ҷо он хосиятҳои аҷиби зудтағйирпазирии мусулмонон айён шуда, одамони гумроҳ шабу рӯз дар майдонҳо иқомат намуда, тутивор шиорҳои сиёсиро такрор мекарданд. Ниҳоят вазъият шиддат гирифта, мардум паси сангарҳо қарор гирифт ва хуни аввалини бегуноҳон рехта шуд.
Ин ҷанги байни бародарони ҳамхун, ҳамчун ҷанги шаҳрвандӣ дар хотираҳо нақш баст. Садҳо шаҳру деҳоти обод ва мардуми он ба хоку хун кашида шуданд. Мардуми бисёр аз навоҳиҳо ба хориҷи кишвар ба мулки Афғонистон фирор карданду ҳазорҳо аз ташнагиву гуруснагӣ ҷон доданд. Пешвоёни ҲНИТ инро истифода бурда, аз тамоми давлатҳои арабиву исломӣ талаби кӯмак намуда, худро мазлум ва ҳомиёни дини ислом муаррифӣ менамуданд. Аммо дар асл чунин набуд.
Фаъолияти ТЭТ ҲНИТ-ро Суди Олии кишвар баррасӣ намуда, собит сохт, ки «роҳи ихтилофбарангезиву ҷудоихоҳии ҲНИТ мунҷар ба табаддулот ва барҳам задани низоми мавҷудаи сиёсӣ нигаронида шуда, бо амалҳои террористиву ифротгароӣ даст ба тағйири сохторӣ оварда расонид. Таърихи ташаккул ва таҳаввули ин ҳизб нишон дод, ки дар марҳилаҳои начандон тӯлонии инкишофи худ ин ҳизби сиёсии исломӣ ихтилофу зиддиятҳоро дар ҷомеа барангехта, ҳамеша барои носуботии амнияти дохилӣ ва минтақавӣ замина фароҳам оварда, омили асосии даргирии ҷангҳои дохилӣ буд».
Инак, вақт исбот кард, ки мақсади роҳбарияти ҲНИТ - хиёнат ба Ватан, рехтани хуни тоҷикони мусулмон ва ба нестӣ бурдани давлату миллат буда, таи ин солҳо ҳамеша дар фикри эҷоди тафриқа буданду ҳастанд.
Бинобарин мардуми шарифи Тоҷикистонро ба иттиҳоду якдилӣ даъват намуда, аз ҳамаи шумо хоҳони онам, ки сулҳу суботи кишварро мисли гавҳараки чашм нигаҳбон бошед. Чунки шумо мусулмонед, на аъзои ҲНИТ.
Ҳоҷӣ Аминҷон
- Диданд: 766
Дар чеҳраи роҳбарияти ҲНИТ золимону хиёнаткоронро мебинам, зеро, кайҳо собит шудааст, ки амалҳои террористии моҳи сентябри соли 2015 рухдода дар паси пардаи ҳизби мамнуъшудаи наҳзати ислом тарҳрезӣ шуда, мақсад табаддулоти давлатӣ дар кишвар буд. Созмондиҳандаи он роҳбари ҲНИТ Муҳиддин Кабирӣ буд, ки имрӯз худро мусичаи бегуноҳ шуморида, таҳти ҳимояи баъзе доираҳои худкомаи Иттиҳоди Аврупо қарор дорад.
Дар баробари ифшо шудани чеҳраи ҳақиқии ҳизби мазкур, ахиран андешаҳои ошкору ниҳони раҳбари собиқи он низ намоён мешавад. Вақте ки мақсаду мароми инсон танҳо дар ғасби ҳокимият асос ёфта, барои ӯ хуни ноҳақ рехтан амри маъмулӣ бошад, аз чунин фарди манфиатхоҳ сар задани иштибоҳоти дигар низ дур нест. Мақсад тафриқаандозӣ ва барангехтани кинаву адоват аст. Кабирӣ миллатро соддаву зудбовар хонда, тамоми иллатҳои ҷомеаро ба ин сифатҳои мардум мансуб донистааст.
Барои ҳеҷ кас пӯшида нест, ки Кабирӣ шаш моҳ қабл аз хиёнату балвои сентябрии наҳзатиҳо бо сарварии Назарзода аз Тоҷикистон дум хода кард, то зери ҳидояту роҳнамоии хоҷагони эрони-аш Тоҷикистонро мисли роҳбарони аввалаи ин ҳизби террористӣ ба хоку хун кашад. Ӯ худу фарзандонашро берун бурду ҳамҳизбонашро ба содир кардани ин ҷинояти вазнин дастур дод.
Хушбахтона ин ҷиноят бо дастгирию кӯмаки худи мардуми Тоҷикистон пешгирӣ гардид. Мардуми шарифи Тоҷикистон дигар сафедро аз сиёҳ фарқ карда метавонад, бо бозиҳои Кабирию хоҷагонаш кайҳо ошноянд. Бо ин нолаву шевани сохтае, ки Кабирӣ дар назди аврупоиҳои ба қавли худашон «ҳомии ҳуқуқи башар» баромад мекунад, дар шабакаҳои иҷтимоӣ менависаду ҳамарӯза паҳн меку-над, танҳо як-ду террористе мисли худу ҳамдастонаш бовар мекунанду онҳое, ки мехоҳанд ба ин васила бар сари Тоҷикистони соҳибистиқлол борони туҳмату сиёҳӣ сарозер созанд.
Ҳамчунин, Кабирӣ дар бораи «пешво» андешаҳои ғаразноки худро иброз дошта, онро хоси миллати мустақил намедонад. Ба ақидаи Кабирӣ амри пешвосозӣ танҳо дар қабилаву тӯда ва дигар сохтори издиҳом аст. Бо ин шарҳи ғаразнок роҳбари созмони террористӣ Муҳиддин Кабирӣ на танҳо мардуми Тоҷикистон, балки мардуми Қазоқистон ва дигар миллатҳоеро, ки соҳиби пешвои сазоворанд, таҳқир кардааст.
Суоле ба миён меояд, ки оё вақте Кабирӣ аз фосилаҳои дур ҳар чизеро, ки мехоҳад ба забон меорад. Оё ӯ ба худ мақоми золимиву худхоҳиро нагирифтааст, ки танҳо барои худ дар қалби Иттиҳоди Аврупо қароргоҳ пайдо карда, мунтазам дасиса ва иғвои дуруғинро дар ҳаққи миллату давлати тоҷик паҳн мекунад, дар сурате ки гуноҳи ӯ аз дигарон дида бузургтар аст. Магар ин ҳамон хиёнаткору золим нест, ки солҳои 90-ум асри гузашта ва моҳи сентябри соли 2015 нисбати мардуми Тоҷикистон хиёнату террор кардааст. Пас золиму хиёнаткор кист?..
Зиёвиддини АВЛИЁПУР
***
- Диданд: 677
Ба ҳамагон маълум аст, ки сулҳу суботи Тоҷикистон бар ивази ҷонфидоиҳои ҷавонмар-дони шуҷои Ватан ба даст омада, барои расидан ба чунин вазъи мусоид халқи тоҷик кӯшишҳои зиёдеро ба харҷ дода, рӯзҳои даҳшатноку фоҷиаборро сипарӣ намуда, даврони мушкили иқтисодиву иҷтимоиро паси сар кардааст.
Имрӯзҳо халқи тоҷик дар арафаи ҷашни бузург-Ваҳдати миллӣ қарор дорад. Дар ин раванд нақши Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикис-тон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон низ басо намоёну бузург аст. ӯ ҳамчун меъмори сулҳи тоҷикон, пешвои ваҳдатофар ба ҷанги шаҳрвандии Тоҷикистон хотима гузошта, бунёди сулҳу ризоияти миллиро бо такя ба арзишҳои таҳаммулгароӣ ва ҳамзистии осоишта ба воқеият табдил дода, мардумро муттаҳид ва суботи сиёсиро боз ҳам тақвият бахшид. Ҳамин Пешвои мо буд, ки бо қувваҳои мухолифин дар гуфтушунид шуд, музокиротро дар доираи васеи сиёсатсамадорон анҷом дод ва ниҳоят ислоҳоти конститутсиониро дар мамлакат амалӣ гардонида, барои санаи 27 июни соли 1997 ба имзо расидани Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти ҷомеа заминаҳои ҳуқуқию сиёсиро фароҳам сохт. Сулҳи тоҷиконро ба даст овард, заминаҳои эҳёи миллиро фароҳам сохт, ба корҳои азими созандагӣ ифтитоҳ бахшид, вазъи иҷтимоӣ ва иқтисодии мардумро ба кулли беҳтар кард, ки аз он эътибори сиёсии давлат дар арсаи байналмиллалӣ афзуд.
Рӯзи ба имзо расидани Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти ҷомеа, ҳамчун санаи фархундаи таърихӣ Рӯзи Ваҳдати миллӣ эълон шуд ва он ҳамчун дастоварди миллӣ ҳар сол ҷашн гирифта мешавад.
Нодида гирифтани чунин хизматҳои арзандаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, пос надоштани арзиш-ҳои муқаддаси соҳибистиклолии давлатӣ ва Ваҳдати миллӣ амали баръало равшани носипосӣ ва ношукрист. Дар ҳоле ки аз Ватан ношукрӣ кардан гуноҳ буда, ватандӯстӣ аз имондорист.
Таърих исбот намудааст миллатҳое, ки баҳри рушду нумӯи давлати миллии худ мубориза мебаранд, ҳадафҳои худро дар доираи мафкураи миллӣ асоснок менамоянд, имрӯз бисёр муваффақанд. Имрӯз вақти он расидааст, ки мафкураи миллиро дар байни оммаи васеи шаҳрвандон таблиғу ташвиқ намуда, онро ҳамчун ғоя ба хислати ҳамагонӣ табдил диҳему барои инкишофи босуръати Ватани азиз саҳм гузорем. Ҳамчунин Ваҳдати миллӣ дар баробари андешаи миллӣ моро ҳидоят менамояд, ки дар бораи рушди соҳаҳои муҳими афзалиятноки иҷтимоии ҷомеа, аз ҷумла соҳаи маориф зиёдтар таваҷҷӯҳ зоҳир намоем. Масъулияти бештарро дар тарбияи насли худогоху худшинос, ватандӯсту зираку ҳушёр эҳсос намоем. Аслан ба насли ҷавон талқин кунем, ки ҷавҳари худшиносиву худогоҳии миллӣ ва ифтихори ватандорӣ, пеш аз ҳама дӯст доштани модар, забон, Ватан, таърих ва арзишҳои миллию фарҳангӣ мебошад. Дар ҳамаи динҳо, алалхусус дини мубини ислом, тамоми ибодатҳо бар ахлоқ асос меёбанд. Ҳадафи ибодат низ сохиб гаштан ба ахлоқи нек аст. Ин ҷо фармудаи Пайғам-бари ислом ҳазрати Муҳаммад (с)-ро ёдовар шудан бамаврид аст: «Мусулмон танҳо касе аст, ки аз дасту забони ӯ ҳамаи мусулмонон дар саломат бошанд ва ба касе азият нарасад. Муъмин касе аст, ки мардум дар хуну моли худ аз дасти ӯ дар ҳифзу амният қарор гиранд».
Чи тавре, ки огаҳӣ дорем бархе аз ҷавонон ба дасисаву ангезаҳои хаёлии аҷнабиён ва душманони миллат ихлос намуда, ҳатто пайрави онҳо мегарданд. Ҳар гуна рафтори бадро кӯр-кӯрона қабул мекунад. Тобеи фикрҳои дигарон, ё худ одамони норизо аз ҷомеа мегарданд.
Дар ҳамин ҳол вазифаи аввалиндараҷаи аҳли ҷомеа, падару модарон пеш аз ҳама мустаҳкам намудани мафкураи миллӣ дар ҷавонон ва дар рӯҳияи ватандустиву ифтихори миллӣ, садоқат ба анъанаву суннатхои таърихиву фарҳангии миллат ва эҳтиром ба арзишҳои умумибашарӣ тарбия намудани онҳо мебошад. Ҷавонон бояд соҳибилм, эҷодкор, бомаърифат, бофарҳанг, меҳнатдӯст ва солимфикр бошанд.
Ҳамзамон ташаккули зеҳнӣ, илмӣ, хештаншиносиву худогоҳии миллии ҷавонон, муҳаббати беандоза ба Ватан, парҳез аз бегонапарастиву таассуби динӣ, моҷароҷӯйй, терроризм ва экстремизм вазифаи тамоми сокинони мамлакат маҳсуб меёбад.
Моро зарур аст, ки ба қадри суботу оромӣ бирасем ва аз пайи омӯзишу бунёдкорӣ, рушди иқтисодиёт ва пешрафти дигар самтҳои кишвари азизамон - Тоҷикистон бошем. Бешак, Ваҳдати миллӣ, иттиҳоду ягонагӣ, пирӯзии фарҳанги сулҳ ва ақлу заковати солими халқиятҳои хирадманд ва сулҳпарвари Тоҷикистон бори дигар собит месозад, ки имрӯз таҳким ва ҳифзи он қарзи шаҳрвандии ҳар фарди ҷомеа ба шумор меравад
М. Қаландаров
Подкатегории
Саҳифаи 61 аз 64
1USD
1EUR
1RUB